Thema uit Een Cursus in Wonderen - 89 - De formule van het ego - deel 3

Deze morgen vervolledigen we onze reeks over de formule van het ego, nl. het ongedaan maken ervan. Dit is deel 3 waarin we bespreken hoe van deze chaos we los kunnen komen en hoe waterdicht dit denksysteem van het ego, waarin we getrapt zijn, ook mag zijn, het toch niet waterdicht is voor God omdat ongeacht wat het ego ons voorliegt er in ieder van ons een juist gericht denken is. Dat er in ieder van ons een juist gericht denkend leraar is die de weg kent om ons weg te leiden uit dit moeras.

We herhalen heel snel wat voorafging. De formule van het ego begint met de angst voor de liefde omdat we bang zijn dat in de aanwezigheid van die liefde, het persoonlijke zelf, de ‘ik’ waarmee we ons identificeren zal verdwijnen. En om dit te beschermen duwen we de liefde van ons af, maken we onze eigen wereld van de speciale liefde en dan, zegt het ego ons, heeft dit geleid tot zonde. We voelen ons nu schuldig voor deze verschrikkelijke zonde waarbij we God vertelden dat Zijn Liefde niet voldoende was voor ons. We werden bang voor de vergelding van God en de enige manier om te ontsnappen aan de onvermijdelijke straf van God – dat Hij het leven dat wij van Hem gestolen hebben terugneemt wat onze dood zou betekenen – is door dit alles naar buiten te projecteren en het probleem buiten ons te zien en niet meer in ons.

Ik ben dus nog steeds bang, maar de reden voor mijn angst is omdat iedereen die ik buiten mij zie de zondaar is en iedereen zich schuldig moet voelen over hetgeen ze mij aangedaan hebben of aan diegenen waarmee ik mij identificeer. En wanneer dit is gebeurd is het handiger te vergeten dat wij dit naar buiten geprojecteerd hebben. Dit is een heel belangrijk onderdeel in de strategie van het ego.

Les 136 van het werkboek ‘Ziekte is een verdediging tegen de waarheid.’ maakt dit in het eerste deel, op de eerste pagina, heel duidelijk. Ik vergeet dat ik naar buiten projecteer, het enige wat ik weet is wat de wereld mij heeft aangedaan en dit blijf ik ondersteunen door dit hele systeem van leugens en verhalen en verhalen en leugens die ik voortdurend blijf maken waardoor er geen twijfel bestaat dat het de wereld is die mij dit heeft aangedaan en ik steeds meer getuigen/bewijzen hiervoor heb.

Van zodra we hierin vastzitten en iedereen in de wereld hiermee instemt dan bestaat er niet langer hoop omdat de feiten dit aantonen en we allemaal deze feiten kennen. Daarom hebben we een lichaam met zintuigen en met een brein die al die zintuigelijke gegevens interpreteert om ons aan te tonen dat het inderdaad de wereld is die ons dit heeft aangedaan.

En in relatie tot wat de wereld is, vat ik dit samen door te zeggen dat de wereld gelooft dat 2 + 2 = 4. Vraag maar aan gelijk wie in de wereld of zelfs aan iemand van de lagere school hoeveel 2 + 2 is en men zal antwoorden ‘4’ omdat wanneer men een ander getal zou noemen dan zouden ze niet slagen voor de proef. Maar het is echter wel zo dat 2 + 2 enkel in de wereld van het ego 4 is, enkel in de wereld van tijd en ruimte, enkel in de wereld van de lichamen.

In de wereld van de denkgeest is 2 + 2 = 5 omdat dit hier geen enkele logische betekenis heeft. Hier heeft dit geen enkele betekenis en de hele opzet van Jezus met Een Cursus in Wonderen is om aan te tonen dat er niets in deze wereld is die enige betekenis heeft. Alles hier is een leugen want, zegt hij, niets is zo verblindend dan de waarneming van de vorm. Vorm stelt dat er een uiterlijke wereld is. Er is hier een lichaam waar de wereld zich aan opdringt, er zijn hier mensen en iedereen in de wereld is het hierover met mij eens. En voor het lichaam is dit allemaal waar, maar dat is de meest fundamentele leugen van het ego omdat het lichaam zegt, de 2 + 2 = 4-wereld zegt dat er hier een afgescheiden wereld is. Er is een afgescheiden ding die ik ‘mij’ noem en begrensd wordt door dit lichaam, door deze fysieke aanwezigheid en dit bewijst allemaal dat de afscheiding van God een feit is. Wanneer dit een feit is, is zonde werkelijk, schuld gerechtvaardigd en de angst voor God iets om voor weg te vluchten, dit alles wanneer 2 + 2 = 4.

Maar als 2 + 2 = 5 dan zijn we terug in onze denkgeest waar ook Jezus of de Heilige Geest is en wij ons er bewust van zijn dat dit alles verzonnen is. Dat is de manier om hieraan te ontsnappen. Dat is de reden waarom het denksysteem van het ego waterdicht is, maar niet waterdicht voor God. De weg hieruit is door naar elke uitleg te kijken die de wereld ons geeft over waarom iets gebeurt - en de meest knappe koppen, door heel onze geschiedenis, zullen ons zeggen waarom dingen gebeuren - en door hiernaar te kijken en zeggen: ‘in jouw wereld is dit misschien waar, maar niet in mijn wereld. Mijn wereld is waar Jezus is, waar de Heilige Geest is, waar de Verzoening is, waar vergeving wordt beoefend. Mijn wereld is de wereld van de keuzemakende denkgeest die op gelijk welk ogenblik kan kiezen voor de leugens van afscheiding van het ego of voor de waarheid van de Verzoening van de Heilige Geest en die zegt dat de afscheiding nooit is gebeurd.’

Op het praktische niveau nu, zolang ik mij identificeer met een lichaam kan ik mijn ervaringen als een lichaam niet ontkennen. Jezus zegt ons zelfs in het begin van de tekst dat dit een uiterst onwaardige vorm van ontkennen is. Ik ontken niet wat ik omschrijf als mijn fysieke of mijn emotionele problemen. Ik ontken niet de efficiënte werking van wat de Cursus magie noemt; alles wat mij helpt om het lijden van mijn fysieke of emotionele problemen te verzachten, maar ik hoef dit niet langer te geloven. Dat is de uitdaging wanneer we werken met Een Cursus in Wonderen en we de reis samen maken met Jezus, onze weg de ladder op. Dat we tegelijkertijd, wanneer we leren dat de wereld niet datgene is wat we denken, dat dit een wereld is van huichelarij en leugens, ons niet gevraagd wordt om dit te ontkennen, maar we beginnen met onszelf los te maken van ons fysieke en psychische zelf en beginnen te zeggen dat dit niet werkelijk is wie ik ben.

Wanneer ik dus een pilletje neem om mij te helpen bij een probleem en het maakt niet uit of je nu gekozen hebt voor de reguliere geneeswijze, voor een alternatief middel of voor niets, wat je ook maar doet om het ongemak te verzachten, hierbij te begrijpen dat dit iets is van de valstrik van het ego. Je erkent en respecteert nog steeds het feit dat je zo bang bent voor de liefde en voor de keuze om een lichaam te zijn, maar je doet dit nu, zoals de Cursus dit in het begin vernoemd, door gebruik te maken van enerzijds deze compromitterende aanpak van magie samen met het wonder. Terwijl je zorg draagt voor je lichaam ben jij je er tevens bewust van dat de oorzaak ervan niet hier is, de oorzaak ligt in de denkgeest, waar het wonder ons heen brengt.

De manier dus om de formule van het ego ongedaan te maken is door te beginnen om elke leugen in vraag te stellen, elk verhaal, elke uitleg die je geeft of die de wereld jou gegeven heeft over de reden waarom je hier bent, over het waarom van de manier hier te zijn, waarom je lijdt en ongemak ervaart, waarom je geluk en plezier ervaart. En hier gewoon naar kijken en zeggen: ik hoef dit niet langer te pikken. Het ego liegt tegenover mij en het is enkel de Heilige Geest of Jezus die mij de waarheid vertellen. Het is in die waarheid dat we leven om het pad van het wonder te nemen dat ons wegleidt van de wereld van de leugens, van de 2 + 2 = 4 wereld naar de wereld van de waarheid, waar 2 + 2 = 5. Dat wij een keuzemakende denkgeest zijn en dat alle macht om te kiezen voor Hemel en aarde in ons ligt. Het ligt in dit keuzemakende deel van onze denkgeest die kan kiezen voor ofwel de leugens van het ego of voor de waarheid van de Heilige Geest. En keer op keer zegt Jezus ons in de Cursus ‘Kies opnieuw!’ en dat is natuurlijk de uiteindelijke boodschap. Kies opnieuw! Het is in die keuze dat je de vrede van God zult vinden. 

Thema uit Een Cursus in Wonderen - 88 - De formule van het ego - deel 2

Dit is deel 2 van ‘de formule van het ego’. Laat mij kort herhalen wat we in de laatste opname hierover gezegd hebben. Deze formule bestaat uit onze angst voor de Liefde van God omdat in die Aanwezigheid ons individueel, speciale zelf niet kan bestaan. Wanneer we bang geworden zijn voor deze liefde, ons teruggetrokken hebben, van ons afgeduwd hebben, heeft het ego ons beschuldigd van zonde. Deze zonde heeft geleid tot de ervaring van schuld of de verschrikking over wat wij gedaan hebben. We vertelden God dat Zijn Liefde niet voldoende was. We kruisigden Zijn Zoon Christus door een onjuist, een vals zelf te maken, een valse zoon die Zijn plaats innam en we werden bang voor de straf die onvermijdelijk is gelet op het geloof van wat wij God hebben aangedaan en wat Hij ons daarom wil aandoen. Het ego raadt ons dus aan dat de enige manier om vrij te zijn van deze schuld is door deze naar buiten te projecteren en deze zonde en schuld te zien in de wereld rondom ons: in mensen, plaatsen, dingen, gebeurtenissen, omstandigheden, erfelijkheid, vorige levens, volgende levens, noem maar op, maar dat onze ervaring van ons ongemak, onze ervaring van complete disharmonie in onszelf, onze lijdenservaring, depressie, wanhoop, dat dit alles een uitwendige oorzaak heeft. Dat van zodra we de oorzaak van ons ongemak projecteren, van zodra we het buiten onszelf plaatsen, het ego voor een sluier heeft gezorgd, een sluier van vergetelheid of een sluier van ontkenning, die voor onze denkgeest viel zodat wij geen enkele herinnering meer hebben aan wat aan dit gevoel van ongemak vooraf is gegaan. Het enige wat we gewaar worden is dat we niet gelukkig zijn. We niet in vrede zijn. We voelen pijn. We lijden, zowel psychisch als fysiek en daarvoor is iemand of iets buiten ons verantwoordelijk voor.

Wat er dan gebeurt is dat we leugens en verhalen maken, een massief bouwwerk die al deze verkeerde informatie, dat de wereld ons dit aandoet, ondersteunt. Dat is wat we geloven. Hoe meer bewijs we hiervan hebben, schijnbaar bewijs waarom we zo boos zijn - en bijna van bij de geboorte lopen we allemaal rond met dit litteken, emotionele en soms fysieke littekens – om te bewijzen dat we misbruikt werden, het slachtoffer zijn, oneerlijk behandeld zijn, niet geliefd, verbannen, niet verzorgd, enz. en dit verspreiden we overvloedig rond om dit aan alles en iedereen aan te tonen.

In feite zijn we zo waanzinnig dat we bereid zijn om hopen geld te geven aan therapeuten – ik was hier zelf een van – om therapeuten te betalen die naar ons luisteren en naar onze verhalen vol ellende luisteren en deze versterken en vertellen hoezeer we inderdaad misbruikt geweest zijn.

Dit is natuurlijk allemaal verzonnen omdat de werkelijke leugen is dat het niet de wereld is die verantwoordelijk is voor onze ellende en onze ziekte. Ik ben verantwoordelijk en die ‘ik’ die hiervoor verantwoordelijk is, is mijn keuzemakende denkgeest. Het is mijn keuzemakende denkgeest die de oorzaak is van mijn gevoel van ongelukkig zijn, van mijn gevoel van depressie, mijn schuldgevoel, over mijn onmacht dat ik geen bevredigende relaties kan hebben, niet in staat ben vast te houden aan een job die mij voldoening geeft. Allerlei problemen die zich hier in deze wereld aan mij opdringen en waarvan ik geloof dat het problemen zijn die mij doen lijden en die enkel te wijten zijn aan die vergissing – die natuurlijk geen zonde is, maar een vergissing – de vergissing die mijn keuzemaker heeft gemaakt door voor de verkeerde leraar te kiezen. Dat is het.

Maar dit alles ligt verborgen achter duizenden wolken en duizenden wolken van duisternis en complexiteit zodat ik denk dat het werkelijk de wereld buiten mij is die verantwoordelijk is en nogmaals, ik heb deze leugens en verhalen zelf opgebouwd. Ik geloof ze en ik vind meer en meer mensen, meer en meer getuigen die het met mij eens zijn. Het lijkt erop dat hier niet aan te ontkomen valt omdat, in het ogenblik dat dit gebeurd is, de waarheid van dit proces van de verkeerde keuze van mijn denkgeest, verborgen werd waardoor de schijnbare werkelijkheid nu de wereld buiten mij is.

Dat is wat Jezus bedoeld in het begin van de tekst wanneer hij zegt dat het denksysteem van het ego waterdicht is, maar niet Goddicht. Wat dus waterdicht is, is eens we getrapt zijn in deze valstrik van het ego - en dit is een vicieuze cirkel die zichzelf voortdurend voedt - we al die tijd compleet onbewust zijn, niet bewust zijn van onze keuzemakende denkgeest en er geen enkele hoop is. Dat is wat Jezus bedoelt wanneer hij zegt dat het waterdicht is.

Het is echter niet waterdicht voor God. Maar dat bewaren we voor het derde deel van deze serie waarin we het zullen hebben hoe we hieruit geraken.

Het is enorm belangrijk om dit te begrijpen en, zoals les 5 zegt dat we nooit onvrede kennen voor de reden die we denken, nooit. Het maakt niet uit wat de wereld mij heeft aangedaan. Het maakt niet uit hoezeer ik in mijn kinderjaren ook misbruikt ben geweest. Dat is niet de reden waarom ik de liefde en de vrede van God niet ervaar. Het is dus onze taak om de leugens niet te geloven, de leugens niet te geloven van de ‘2+2=4-wereld’. De enige hoop ligt erin terug te keren naar het basis rekenen en ons er bewust van te worden dat we slecht geïnformeerd werden, dat 2+2 niet gelijk is aan 4, maar dat 2+2 gelijk is aan 5.

Dit vormt het onderwerp voor het derde deel van deze serie.

Thema uit Een Cursus in wonderen - 87 - De formule volgens het ego - deel 1

Deze morgen hebben we het over wat ik ‘de formule van het ego’ noem. Wanneer ik doceer heb ik het soms over hoe de Cursus een formule gebouwd heeft voor het vergevingsproces. Die is wanneer we het gelaat van Christus zien in al onze broeders en we ons God herinneren. Met andere woorden, wanneer we vergeven we in iemand enkel onschuld zien, wat zoveel betekent als de onschuld in onszelf zien, het ego ongedaan is gemaakt en de herinnering aan God in onze denkgeest ontwaakt.

We kunnen het ook over een formule hebben die in de Cursus niet op die manier uitgesproken wordt, maar die zeker een gevolg is van ons begrip over de dynamiek van het denksysteem van het ego. Dit kan als voorbeeld dienen om gedurende de dag telkens te gebruiken wanneer we van streek raken of we nu boos zijn over iets of iemand en dat we eerder als onbenullig beschouwen of we zijn van streek door iets of iemand met een grotere betekenis of consequentie. Dit model werkt altijd omdat dit de manier is hoe het ego functioneert en dus is het behulpzaam om dit in zijn algemeenheid te begrijpen waarna we het leren toepassen op alle verschillende gevallen in ons dagelijkse leven. Het is een andere manier om het te hebben hoe Jezus het in zijn cursus heeft over het veralgemenen. Dat we een broeder vergeven en dan een andere en nog een andere en voor we het weten hebben we duizenden vergeven en voorbij dit aantal nog een duizendtal, enz.

In het begin van het werkboek, in de inleiding, heeft Jezus het over het veralgemenen. Hoe we oefenen met specifieke voorbeelden waarna we leren inzien dat elk voorbeeld, elk geval hetzelfde is. Vergeving is hetzelfde omdat de schuld dezelfde is en het tenslotte neerkomt op de keuze van de denkgeest voor het ego of voor de Heilige Geest.

Deze formule is telkens we boos worden, van streek zijn, in onvrede zijn dan gebeurt dit: we zijn bang geworden van de liefde die in onze denkgeest aanwezig is. We zijn bang geworden van de waarheid waarheen de reis, die we onder begeleiding van Jezus maken, ons brengt en telkens we bang geworden zijn van de liefde duwen wij die van ons af. En wanneer we ons terugtrekken van liefde veroorzaakt dit een aanval. Tenminste dat is wat het ego ons zegt en dit staat gelijk met het oorspronkelijke ogenblik van ons zijn, wanneer we voelden dat de liefde van God niet voldoende was. We hebben ons hiervan afgekeerd en hebben onze eigen versie van liefde gemaakt. In principe werd dit een aanval op God, de kruisiging van Zijn Zoon Christus en begon het denksysteem van het ego.

Dat is wat we doen, we zijn bang geworden om ons vredig te voelen, we worden bang voor datgene waar vergeving ons naar toe leidt, we worden bang voor de liefde die ontluikt in onze denkgeest en we wenden er ons van af omdat we op zeker niveau weten dat in aanwezigheid van die liefde ons afgescheiden, individueel, speciale zelf zal oplossen.

In feite kan dit ook niet anders omdat dit zelf in stand gehouden wordt door ons geloof dat we ons inderdaad afgescheiden hebben van God, onze Schepper en onze Bron. En wanneer we dat geloof ongedaan maken door ons met die liefde te verbinden - wat we doen door vergeving - wordt het ego bang en, zoals de Cursus het zegt, wordt het boosaardig en valt het aan.

Wanneer we deze liefde voelen tintelen dan duwen we die van ons af en het ego heeft hier een naam aan gegeven en noemt deze aanval op God ‘zonde’ en wij worden overweldigd door schuld. Wanneer die schuld in onze denkgeest naar boven komt is dit het enige wat we kunnen doen, omdat die schuld zo ondraaglijk wordt. Omdat voorbij die schuld, zegt het ego, staat er deze wraakzuchtige god die er alleen maar op uit is wraak te nemen voor onze zonde tegenover hem. Om dus aan deze schuld te ontsnappen moeten we deze projecteren waardoor we in conflict komen met iedereen en alles, met gelijk welke gebeurtenis in de wereld rondom ons. En het maakt niet uit of het iets banaal is of iets groot. Zoals het werkboek het zegt en opnieuw terug te vinden is in het Handboek voor Leraren: een lichte krimp van irritatie staat gelijk aan een intense woede. Maar deze woede, deze boosheid, deze lichte krimp is een verdediging tegen de schuld die we voelen omdat we de liefde van ons afgeduwd hebben.

En het wordt steeds erger omdat eens we die schuld naar buiten projecteren we dit moeten blijven ondersteunen en dit doen we aan de hand van twee dingen. Eerst vergeten we dat we dit naar buiten hebben geprojecteerd. Het enige wat we ons herinneren is de minachting of de zonde die een ander ons heeft aangedaan. De oorspronkelijke ‘zonde’ vergeten zijn we, de oorspronkelijke zonde dat wij degenen zijn die de liefde van ons afgeduwd hebben. En door dit te vergeten is het enige waar we ons bewust van zijn dat de wereld ons dit heeft aangedaan en dus wordt er van ons verlangd dat we dit blijven ondersteunen waardoor we leugens en verhalen zijn gaan maken en leugens en verhalen en leugens en verhalen waardoor we meer en meer getuigen hebben die ons ondersteunen en die zeggen: ja, zo is het, het is normaal dat je boos bent, dat je van streek bent. Je mag boos zijn. Je bent echt oneerlijk behandeld. Er werd misbruik van je gemaakt, je bent slachtoffer, verlaten, verworpen, verraden en hiervoor is straf gerechtvaardigd.

Dit is dus de basisformule van het ego, dat we bang geworden zijn voor de liefde, we voelen ons hier schuldig over, schuldig over datgene waarvan we onszelf beschuldigen en we projecteren dit naar buiten toe, we beschuldigen andere mensen voor ons ongemak waarna we ego-leugens en -verhalen verzinnen on te ondersteunen wat we gedaan hebben.

Tot hier het eerste deel over de bespreking van de formule van het ego.